نتایج بهدست آمده از بررسی شاخص رفاهاجتماعی طی سالهای (1392-1356) در مناطق شهری کشور نشان میدهد که پایینترین رقم این شاخص با 3/61 واحد در سال 1366 و بالاترین رقم این شاخص با 5/106 واحد در سال 1386 بهوقوع پیوسته است. در سالهای پس از1386، با وجود کاهش قابل ملاحظه ضریبجینی در مناطق شهری کشور بهدلیل منفی شدن نرخ رشد متوسط هزینههای واقعی خانوارها (بجز سال1389) شاخص رفاهاجتماعی طی سالهای (1392-1387) با کاهش قابلتوجهی مواجه شده است. رقم این شاخص در سال 1392 به 7/86 واحد رسیده که کمتر از رقم شاخص رفاهاجتماعی در سال 1381 میباشد. براساس اهداف طراحی شده در برنامهپنجم توسعه، در زیرمجموعه امور اقتصادی برای رسیدن به افزایش بالایی از شاخص رفاهاجتماعی نرخ رشد حداقل 8 درصدی تولید ناخالص داخلی و در بخش گسترش عدالت اجتماعی کاهش فاصله 2 دهک بالا و پایین درآمدی بهطوریکه شاخص ضریبجینی در کشور میبایست به 35/0 کاهش یابد پیشبینی شده است. بررسیهای بهعمل آمده نشان میدهد که دستیابی همزمان به اهداف نرخ رشد اقتصادی 8 درصدی بههمراه کاهش ضریبجینی به 35/0 و کاهش دیگر شاخصهای توزیع درآمد نظیر فاصله 2 گروه بالا و پایین درآمدی طی سالهای برنامهپنجم 1393 امکانپذیر نخواهد بود، بنابراین پیشنهاد میگردد در ترسیم اهداف اقتصادی برای تنظیم برنامه ششم توسعه اقتصادی کشور این موضوع مدنظر قرار گیرد که دستیابی به نرخ رشد اقتصادی بالا بههمراه کاهش ضریبجینی برای رسیدن به افزایش بالایی از شاخص رفاهاجتماعی با مشکلاتی مواجه خواهد شد.
اسلامی سیف الله. اندازهگیری شاخص رفاهاجتماعی طی چهار دهه گذشته در مناطق شهری کشور. مجله اقتصادي (دوماهنامه بررسي مسائل و سياستهاي اقتصادي). 1393; 14 (5 و 6) :5-28