اصطلاح بهره‌وری در مطالعات اقتصادی سابقه‌ای دیرینه دارد. تمامی تعاریف بهره‌وری به رابطه میان ستاده و عوامل به‌کار گرفته شده در تولید آن ستاده مربوط می‌شود. به عبارتی بهره‌وری رابطه‌ای دوسویه میان حجم تولید و کیفیت تولید است که به آسانی قابل اندازه‌گیری نیست. آنچه در این مقاله به آن استناد شده است جهت محاسبه بهره‌وری سرمایه در اقتصاد کشور، حجم سرمایه‌گذاری انجام شده و نه موجودی سرمایه در سطح کلان و در هر یک از بخشهای اقتصادی کشور می‌باشد که در تحلیل‌‌های مقایسه‌ای میان رشد ارزش افزوده و رشد حجم سرمایه‌گذاری‌های به عمل آمده در هر یک از بخشهای کشاورزی، صنعت، خدمات و نفت و یا در سطح کلان قابل توجه و توجیه بوده است. اجمالاً می‌توان گفت شاخص بهره‌وری سرمایه‌گذاری‌های انجام شده در کل اقتصاد کشور، نشان‌دهنده نوسانهای اندکی است به‌گونه‌ای که این شاخص (نسبت تولید ناخالص داخلی به سرمایه‌گذاری) طی سالهای مورد بررسی در بالاترین سطح به سه میلیارد ریال در سال 1380 و در پایین‌ترین سطح به 5/2 میلیارد ریال در سال 1386 رسیده است. به عبارتی هر یک میلیارد ریال سرمایه‌گذاری در طول دوره زمانی مورد بررسی (1385-1380) به‌طور متوسط 8/2 میلیارد ریال تولید ناخالص داخلی در پی داشته است. نکته حایز اهمیت در مورد این متغیر کلان ملی آن است که به رغم نوسانهای قابل ملاحظه در حجم سرمایه‌گذاری‌های انجام شده، سهم سرمایه‌گذاری در تولید ناخالص داخلی از ثبات نسبی برخوردار بوده است و این امر می‌تواند نشان‌دهنده نبود ارتباط معنی‌دار میان نرخ رشد اقتصادی و نسبت سرمایه‌گذاری به تولید ناخالص داخلی در اقتصاد کشور طی دوره مورد بررسی باشد.