بنگاه‌های کوچک در بیشتر کشورهای جهان مهم‌ترین برنامه اجرایی برای دستیابی به توزیع عادلانه درآمد و ثروت، ایجاد اشتغال، افزایش بهره‌وری، رشد اقتصادی و نیز کارآمدترین شیوه کاهش وابستگی به درآمدهای نفتی تلقی می‌شوند. در این راستا، فراهم کردن بسترهای مناسب برای کار آفرینی و نوآوری در جذب و هدایت سرمایه‌ها در مسیر توسعه اقتصادی کشور مورد توجه جدی قرار گرفته است و اقدام دولت در برنامه چهارم توسعه گامی موثر در این زمینه می‌باشد. بر این اساس، طرح دولت در خصوص تصویب و اجرای آیین‌نامه گسترش بنگاه‌های کوچک اقتصادی زود‌بازده وکار آفرین به دنبال اهدافی مانند ساماندهی بنگاه‌های کوچک زود بازده‌، توزیع عادلانه درآمد بین اقشار مردم به ویژه مناطق محروم، افزایش تولید و صادرات محصولات تولیدشده در داخل کشور، افزایش نقش بانک‌ها در تقویت کارآفرینی و اشتغالزایی و افزایش فرصت‌های شغلی و کیفیت و میزان تولید از طریق ارائه تسهیلات در سال 1384 مورد اجرا قرار گرفت. با این توصیف گسترش بنگاه‌های کوچک و زود بازده در استان‌های صنعتی ضرورتی اجتناب ناپذیر برای کاهش بیکاری و استفاده از ظرفیت‌های بالقوه مراکز صنعتی است زیرا بیکاری با وجود واحدهای صنعتی و تولیدی متعدد و بزرگ و زمینه‌های توسعه اشتغال در استان مرکزی همانند سایر استان‌های کشور از معضلات اساسی اقتصاد منطقه مزبور است که اساسی‌ترین راهکار در این زمینه، توسعه خوشه‌های صنعتی به‌عنوان یکی از الگوهای موفق سازماندهی صنایع کوچک و متوسط است که کاستی‌های صنایع کوچک و متوسط را رفع و مزیت‌های مختلف صنایع کوچک، مانند انعطاف پذیری و تنوع را تقویت می‌بخشد. در این مطالعه مشخص گردید، علیرغم جدی بودن بحران اشتغال و توسعه منطقه‌ای به ویژه‌ در مراکز صنعتی، توسعه خوشه‌های صنعتی به صورت یک رویکرد راهبردی مورد حمایت و پیگیری قرار نگرفته است. رتبه استان مرکزی در ایجاد اشتغال نسبت به اشتغال تعهد شده در برنامه توسعه یازده است که البته شرایط بهتری نسبت به متوسط کشور را نشان می‌دهد.