نظام پولی بین‌الملل صرفاً بر روی دو ارز قرار گرفته است:‌ دلار و یورو. این دو حدود 90 درصد ذخایر ارز خارجی را که دولت‌ها و بانک‌های مرکزی نگهداری می‌کنند به خود اختصاص داده‌اند. همچنین این دو ارز حدود 80 درصد ارزش حق برداشت ویژه (SDR) یعنی ذخایر دارایی‌هایی که در مبادلات بین صندوق بین‌المللی پول و اعضای آن بکار می‌روند را تشکیل می‌دهند. بیش از از مجموع اوراق بهادار بدهی به ارز خارجی به دلار یا یورو است. این دو با یکدیگر حدود کل تجارت در بازار ارزهای خارجی سراسر جهان را نیز تشکیل می‌دهند. آنها روان‌کننده‌های اصلی تجارت و مالیه جهانی هستند. اگر این دو ارز در این مقیاس‌گسترده مورد قبول واقع نشده بودند، اقتصاد جهانی نمی‌توانست سطح کنونی تجارت و سرمایه‌گذاری بین‌المللی را داشته باشد. به همین دلیل معضلاتی که هم اکنون پیش روی این دو ارز قرار دارد بسیار هشداردهنده‌ است. تحلیلگران و سرمایه‌گذاران امروز بیش از هر زمان دیگر در سال‌های اخیر درباره ثبات دلار و یورو و نیز نظام پولی بین‌المللی وابسته به آنها ابراز تردید می‌کنند.