این مقاله با تکیه بر مبانی نظری و تجربه های عملی کشورهای متکی بر منابع و نیز در نظر گرفتن واقعیتهای اقتصاد ایران درصدد ارائه ایده نوینی در مورد شیوه بهره گیری از منابع تجدید ناپذیر و سرمایه های زیرزمینی نظیر نفت است. براساس این ایده، فرایند و سازوکار جدیدی برای برخورد فعال با درآمدهای حاصل از صدور نفت خام تعریف می شود و رویکرد غالب و سنتی که این درآمدها را جاری تلقی می کرده و آن را به طور مستقیم و در قالب بودجه عمومی دولت،اغلب صرف امور جاری و بخشی را نیز به اجرای پروژه های عمرانی اختصاص می داد، جای خود را به رویکرد دارایی می دهد. در رویکرد دارایی، با تأسیس نهاد مستقلی سرمایه های زیرزمینی تجدید ناپذیر به سرمایه های پایدار و دارای بازده مستمر روی زمینی تبدیل می شود و ضمن حفظ اصل سرمایه ها، منبع درآمدی جدیدی، هم ردیف درآمدهای حاصل از نفت شکل می گیرد که دارای ماهیت متفاوتی است و می تواند علاوه بر اینکه کارکردهای سنتی درآمدهای حاصل از نفت را بدون عوارض منفی آن پوشش دهد کارکردهای نوینی را نیز در عرصه های اصلاح ساختار، ثبات اقتصادی، رشد و توسعه پایدار و عدالت درون نسلی و بین نسلی داشته باشد. در این مقاله پیشنهاد تأسیس صندوق ذخیره توسعه و عمران ملی ارائه و فرایند گردش وجوه و نیز ویژگیها و تواناییهای آن تبیین شده و همچنین به بعضی از مواردی که برای موفقیت آن لازم است اشاره شده است.