هدف از این تحقیق، بررسی تطبیقی نظام بیمه‌بیکاری در ایران و کشورهای منتخب جهت ارائه راهکارهایی برای بهبود نظام بیمه‌بیکاری کشور با توجه به تجربه برخی کشورها موفق جهان می‌باشد. بررسی بیمه‌بیکاری در کشورهای منتخب نشان می‌دهد، در غالب کشورهای توسعه یافته برنامه‌های مقرری بیکاری عمدتاً جنبه اجباری و همگانی دارد. تأمین مالی صندوق بیمه بیکاری غالباً به صورت مساوی بین کارگر و کارفرما تقسیم‌می‌شود و در بسیاری از موارد دولت‌ها برای افزایش مقرری بیکاری یارانه می‌پردازند. به طور معمول، مقرری درصدی از متوسط دستمزد در دوره اشتغال قبل از بیکاری است و برای محاسبه آن به‌جای احتساب درصد ثابتی از دستمزد بیش‌تر از سیستم طبقات مختلف دستمزدی استفاده می‌گردد. همچنین معمولاً سیستم‌های بیمه‌بیکاری یا توسط سازمان‌ها و وزارت‌خانه‌های دولتی و یا توسط نهادهایی که مدیران آن‌ها نماینده فرد بیمه‌شده، کارفرمایان و دولت است، اداره می‌شوند. در ایران اولین قانون بیمه‌بیکاری از سال 1369 تدوین و اجرا شده‌است. صندوق بیمه‌بیکاری در ایران حدود 5/7 درصد از بیکاران را تحت پوشش قرار می‌دهد و مشکلات پیشی گرفتن مصارف از منابع در صندوق بیمه‌بیکاری وجود دارد. تأمین مالی صندوق بیمه‌بیکاری در ایران بر عهده کار فرما می‌باشد. علی رغم چالش‌های عملکردی صندوق بیمه‌بیکاری، اولین و آخرین قانون اجرایی آن مربوط به سال1369 می‌باشد. بنابراین، اصلاح  قانون بیمه‌بیکاری با هدف پوشش فراگیر و با حفظ انگیزه کار با توجه به چرخه‌های کسب‌ و کار و نیز آموزش به افراد بیکار متناسب با نیازهای بازار جهت توانمندسازی نیروی‌کار برای احراز مشاغل، می‌تواند اتفاق مثبتی در جهت کاهش فقر و ایجاد عدالت در کشور محسوب شود.