طرح اصلاح ساختار چای به عنوان یک سیاست انتقال و واگذاری امور بازرگانی و تولید چای به بخشهای غیردولتی است که به دنبال اجرای سیاستهای کاهش و رفع انحصار دولت، افزایش کیفیت، رقابتی کردن تولید داخل، ایجاد زمینه های انتقال مجدد تقاضای جامعه برای چای تولید شده در داخل کشور و نظایرآن در قالب ماده 29 قانون برنامه سوم به اجرا درآمد. بررسی نتایج حاصل از اجرای طرح، نشان دهنده آن است که اهداف قانون گذار به طور کامل تحقق نیافته است و این طرح در راستای برنامه های افزایش مشارکت بخش های غیردولتی ناموفق بوده است. فقدان واقع نگری در هنگام تدوین اهداف و ابزارهای اجرایی و بی توجهی به واقعیتهای بازدارنده ساختار کشت و تولید چای را می توان از مهم ترین دلایل این ناکامی برشمرد.