در سالهای اخیر نرخ بیکاری در استان یزد، به‌رغم توانمندیهای فراوان استان در بخشهای مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، رو به فزونی نهاده است. بنا بر آمار رسمی منتشر شده، استان یزد که تا پیش از سال 1380 کمتر شاهد تجربه نرخهای دو رقمی بیکاری بود در سال 1383 با نرخ بیکاری 8/17 درصد در گروه استانهای با بالاترین نرخ بیکاری قرار گرفت. در این تحقیق می‌کوشیم تا با تبیین مختصری از عوامل مؤثر بر بیکاری از دیدگاه نظریه‌های اقتصادی و تفکیک آنها به طرف عرضه، طرف تقاضا و عوامل ایجادکننده ناهماهنگی در بازار نیروی کار، به بررسی این عوامل از نگاه بیکاران جویای کار، کارآفرینان و صاحبان حرفه‌ها، مسئولان و صاحب‌نظران استان یزد پرداخته و با مقایسه آنها وجوه اشتراک و افتراق عوامل مؤثر بر بیکاری و کاهش آن را بررسی نماییم و در نهایت بیم‌ها و امیدها یا فرصتها و چالشهای استان را در این زمینه تبیین کنیم. مهم‌‌ترین نتیجه این تحقیق نشان می‌دهد نرخ بیکاری استان یزد در سالهای پایانی برنامه سوم به مقدار قابل توجهی کمتر از مقادیر رسمی اعلام شده است. با اطمینان 95 درصد، 61 درصد از ثبت‌نام کنندگان به عنوان بیکار جویای کار، بیکار نبوده و درصد بالایی از کسانی که به عنوان بیکار جویای کار تلقی می‌شوند با تعریف بیکاری در این گروه قرار نمی‌گیرند. بر اساس یافته‌های این پژوهش، راه‌حل اساسی معضل بیکاری استان را باید در طرف تقاضای بازار کار و عواملی که باعث ناهماهنگی در این بازار‌ می‌شوند جستجو کرد.