در بیشتر کشورهای درحال توسعه، دولت برنامه میان مدت 3 تا 5 ساله تهیه میکند که در آن اولویتهای استراتژیک و هدفهای اساسی تعیین میشوند. این برنامهها تقریباً همیشه مستقل از فرایند بودجهریزی سالانه تهیه میشوند و شامل فهرستی از برنامهها و فعالیتها هستند که معمولاً بهدلایل مختلف از جمله عدم پیشبینی دقیق و در برخی موارد نگاه آرمان گرایانه به برنامهها، واقعیت نمییابند. در این کشورها تا حدود زیادی نظام تصمیمگیری از عملکرد بخش عمومی جداست و به دلیل عدم کنترل مخارج، بخش عمده منابع مالی دولت به هزینههای جاری که از انعطافپذیری بالایی برخوردار نیستند اختصاص مییابد و بنابراین در این کشورها بیشتر نظام برنامهریزی است که معطوف به پروژههای سرمایهگذاری است. سیاستها نیز عموماً به تناسب مسائل جاری طرح میشوند و به ملاحظات برنامهای در بودجه توجه نمیشود. این امر به دلایل زیر باعث میشود که همواره شکافی میان این برنامهها و بودجههای سالانه وجود داشته باشد: