مقاله حاضر، ابتدا ترجمه مقاله ای با عنوان Income tax Evasion and the Penalty Structureاز رینالد بروک در موسسه پژوهشی DIW برلین می باشد که به ارائه و مقایسه دو مدل الین- سندمو و یت تاکی در خصوص نحوه اعمال جریمه بر فرار مالیاتی پرداخته که مفاد آن با قوانین مالیاتی ایران تطبیق داده شده است.در مدل فرار مالیاتی الینگام_ سندمو (AS)[1]، جریمه بر آن درآمدی تعلق میگیرد که برای فرار از مالیات، مخفی و یا نادرست گزارش شدهاست[2]. در حالی که در مدل یتتاکی (Y)[3]، جریمه بر مالیاتی که از پرداخت آن اجتناب شدهاست، تعلق میگیرد. مقالۀ پیشرو، به مقایسۀ این دو مدل میپردازد. در مدل Y نسبت به مدل AS، فرار مالیاتی بیشتر و درآمد مالیاتی کمتر است. اگر دولت در صدد به حداکثر رساندن درآمد مالیاتی مورد انتظار باشد، جریمههای نوع AS را ترجیح میدهد. چنانچه دولت، رفاه مورد انتظار رایدهنده را به حداکثر برساند، میبایست مجازاتهای نوعY را برگزیند. در این مقاله، یک مدل رایدهی برای تعیین ساختار مجازات درنظر گرفته شدهاست.تطبیق مدل های فوق با قوانین مالیاتی ایران نشان می دهد که جریمه هایی که برای الزام مؤدیان به انجام تکالیف قانونی در ماده 169 قانون مالیات های مستقیم وضع شده، از نوع AS و برای حداکثرسازی درآمد دولت می باشد در حالی که جرایم ماده 22 قانون مالیات بر ارزش افزوه (آزمایشی) و ماده 37-36 آن، در قانون دائمی، از نوع Yو برای حداکثر سازی رفاه مؤدیان وضع گردید بنابراین فرار مالیاتی در مالیات بر ارزش افزوده بیشتر از مالیات های مستقیم می باشد.